Διανύουμε την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, μια δεκαετία όπου ο καπιταλισμός γνωρίζει τη μεγαλύτερη κρίση από την γέννησή του και οι εργαζόμενοι την μεγαλύτερη επίθεση σε κάθε πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό κ. ά., δικαίωμά τους.
Με δεδομένη την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, μόνο στην επιβολή του σκοταδισμού αποβλέπει ο συνεχής βομβαρδισμός από διεθνείς οργανισμούς, κυβέρνηση και μεγαλοεπιχειρηματίες, ότι για να εξασφαλιστεί η ευημερία πρέπει να αποδεχτούμε την κλιμάκωση των αντεργατικών μέτρων που επέβαλε η Τρόικα και το ΠΑΣΟΚ, που οδηγούν τις κοινωνίες σε μεγαλύτερη υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και σε πλήρη εξαθλίωση.
Μόνο εξαρτημένοι, αλλοτριωμένοι και χειραγωγημένοι εργαζόμενοι και κοινωνικές ομάδες μπορούν να αποδεχτούν την ιδέα ότι η φτώχεια και η εξαθλίωση είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με τη συνεχή μείωση των εισοδημάτων των εργαζομένων, την αύξηση των ορίων ηλικίας, την περικοπή των συντάξεων, και την απαγόρευση του καπνίσματος.
Μόνο υποταγμένοι στις αντιλήψεις της άρχουσας τάξης είναι δυνατόν να συμφωνήσουν πως η ευημερία των εργαζομένων περνάει μέσα από την ασυδοσία κυβέρνησης και Τρόϊκας και την πλήρη εξαθλίωση ακόμα και της μεσαίας, μικροαστικής τάξης.
