Η παράταξη της Δεξιάς ποτέ δεν έδωσε σημασία στη χώρα μας στην αντιμετώπιση των ιδεολογικών ζητημάτων υψίστης σημασίας. Δυστυχώς στις συνειδήσεις των ηττημένων κομμουνιστοσυμμοριτών του 1949 πάντα μαίνονταν  το απέραντο  μίσος, η μοχθηρία, τα χαμηλότερα των ενστίκτων απέναντι  της Δεξιάς που αποτέλεσαν την επίσημη κρατική ιδεολογία της κομπλεξικής Δεξιάς. Και την είδαμε παντού. Στα  Σχολεία ,στα Πανεπιστήμια, στο Δημόσιο, στα ΜΜΕ ακόμη και στον επιχειρηματικό κόσμο. Η ιδεολογική ηγεμονία  της Αριστεράς  ήταν εκείνη που βύθισε την Ελλάδα μας στην ανυποληψία και την απώλεια Εθνικής κυριαρχίας. Η Δεξιά είχε ρίξει το βάρος της στη διαχείριση της εξουσίας και μπορεί να κυβέρνησε κάποια χρόνια μετά την μεταπολίτευση, αλλά ποτέ δεν εξουσίασε Είχε παραδώσει την πνευματική κατεύθυνση της χώρας στους νοσταλγούς του Στάλιν, του Τσαουσέσκου , στους οπαδούς του Γκράμσι και στους θαυμαστές δολοφόνους της ΟΠΛΑ και γενικά στους υποστηρικτές της ανελεύθερης και εγκληματικής κομμουνιστικής θεωρίας που κατέρρευσε σ όλο τον κόσμο πλην Ελλάδος. Για να μη ξαναδούμε εμείς και τα παιδιά μας την ίδια ελληνική τραγωδία πρέπει και οφείλει η παράταξη της Δεξιάς να αντιμετωπίζει ως υψίστης σημασίας τα ιδεολογικά ζητήματα . Δεν είναι κατωτέρας σημασίας θέματα η σκόπιμη φθορά της γλώσσας μας, η αποδόμηση της ιστορίας μας, η ηθική, η  εθνική, θρησκευτική και πνευματική συγκρότηση των ελλήνων, όπως νομίζουν ορισμένοι μαθητευόμενοι μάγοι, που δεν έχουν καταλάβει , ακόμη και σήμερα ότι στόχος της Αριστεράς πάντα ήταν να ποινικοποιήσει ότι εθνικό, ότι πατριωτικό , όπως επιχειρείται και  σήμερα με το ύπουλο δήθεν νομοσχέδιο εναντίον των φυλετικών διακρίσεων, όπου και εδώ σκοπίμως χρησιμοποιεί ο αριστερός Ρουπακιώτης τη λέξη αντιρατσιστικό για να προσδώσει μια διεθνιστική έννοια που θέλγει και παρουσιάζει τη χώρα μας ως ρατσιστική και  η ελληνική Δεξιά την έχει καταπιεί. Το έχω γράψει και άλλες φορές τίποτε τυχαίο δεν προέρχεται από την ΑΡΙΣΤΕΡΑ.